Onzekerheid over je werk? Wees mild voor jezelf

Onzekerheid maakt passief

Onzekerheid over – en in – haar werk achtervolgt Evelien (49). Ze had allerlei banen: doktersassistent, medewerker bezwaar en beroep, beleidsmedewerker. Maar ze voelt zich nooit op haar plek.

In haar huidige werk als beleidsmedewerker welzijn bij een gemeente, zijn ze supertevreden over haar. Behalve Evelien zelf. Ze ervaart haar werk als een onvermijdelijke plicht. Ze vindt er geen bal aan. Maar haar onzekerheid maakt haar passief. Een jaar geleden wilde ze op zoek naar een baan die bij haar past. Maar haar leidinggevende smeekte of ze bleef – en dus bleef ze.

Evelien doet wat anderen van haar verlangen. Of zelfs: wat ze denkt dat anderen van haar verlangen. Aan het begin van onze eerste coachwandeling is ze vastbesloten om nu echt haar baan op te zeggen. Maar wat wil ze dan?

Psychologie

Twee jaar geleden studeerde Evelien cum laude af in de neuro-psychologie. In haar vrije tijd, naast haar baan en gezin. Een prestatie van formaat.

Tijdens haar afstudeeronderzoek zat ze echt in een flow. Ze studeerde af op leerprocessen bij mensen met een niet-aangeboren hersenafwijking. Dat was zo vernieuwend dat ze het mocht presenteren op een congres in Wenen.

Nu denkt Evelien aan een baan als psycholoog. Maar daar loopt ze vast.

“Dan moet ik dus behandelaar en hulpverlener worden. Maar ik vind mezelf sociaal niet zo sterk. Anderen zeggen dat vooral. Dus kan ik dat wel?”

Daar is die onzekerheid weer.

Eigen logica

We lopen langs de Kromme Rijn. We hebben ver en vrij zicht.

“Lekker”, zegt ze, “om zo te bewegen en vooruit te stappen”.

Hoe wil ze eigenlijk graag werken (in plaats van hoe vindt ze dat ze moet werken)? Netjes, schoon, geordend. Haar collega’s zijn attent en correct.

Wat doet ze? Ze bestudeert stukken en artikelen, houdt interviews, heeft contact met proefpersonen en geeft advies. Ze publiceert artikelen over haar werk. Het veld: neuropsychologie.

“Mmhh, dat klinkt als een echte onderzoeker. Zie ik dat goed?” vraag ik.

“Ja, dat was een mooie tijd…”, mijmert ze. “Maar nu ben ik psycholoog” herpakt ze zich.

Verbaasd kijk ik naar haar gefronste gezicht. Ze hoort zelf niet hoe haar logica werkt.

Onderzoekstalent

Uit het Talentenonderzoek komen voor Evelien de eigenschappen naar voren van een goede onderzoeker.

Ze is leergierig, analytisch, kan grote lijnen zien, orde aanbrengen.

Als uit een andere test komt naar voren komt dat ze sensitiever (gevoeliger) is dan ze van zichzelf dacht, zegt ze meteen: “Ik ben dus niet stabiel”.

En als er uitkomt dat ze taakgericht is, legt ze het uit als “Ik ben niet sociaal”.

Ze kijkt zorgelijk. “Dat zegt mijn partner ook altijd… En vroeger mijn moeder ook al… Maar dat kan ik niet hebben als behandelaar.”

De wortels van haar onzekerheid komen naar boven.

De innerlijke vriend

We doen de basiswandeling. Evelien ademt diep en ziet de natuur om haar heen. Ze ontspant.

Ik zeg: “Stel je eens voor dat je zo meteen iemand ontmoet die jou door en door kent, inclusief je sterke en zwakke punten. En die mild over je is.”

Evelien ziet een imaginaire vrouw voor zich. Die zegt dat haar zelfkritiek te hard is. De vrouw zegt haar ook dat ze van haar ‘hobby’ – psychologisch onderzoek – haar beroep mag maken. Evelien ontspant haar schouders en zucht diep.

Ze schudt de onzekerheid van zich af, bijna letterlijk. Een zachte glimlach verschijnt rond haar mond. We maken haar wensen verder concreet.

Universiteit

Evelien zoekt weer contact met de universitair docent die haar begeleidde bij haar afstuderen. Die zegt dat ze met een paar ingrepen haar afstudeeronderzoek publicabel kan maken. Dat had hij wel eerder gezegd maar dat wuifde Evelien toen nog weg met onzekerheid en ja-maren. Ook weet ze dat ze op basis van haar artikel een begin kan maken met een promotietraject. Promoveren, werken als onderzoeker, dat klinkt Evelien als muziek in de oren. Nu wel.

Ze solliciteert ook. Ze wordt prompt voor twee dagen per week aangenomen als ouderenpsycholoog in een geriatrische instelling. Praktijkervaring die ze kan koppelen aan haar onderzoek.

De innerlijke vriend, zoals ik de imaginaire vrouw noem, maakte dat het voor Evelien waar kon worden, werken als onderzoeker, wat anderen ook van haar mogen zeggen of verwachten.

Ze is milder over haar onzekerheid. Het onderzoekswerk past haar als een jas.

Onzekerheid. Wees er mild over

Naast een kritische stem die onze onzekerheid voedt, hebben we ook een vriendelijke stem in ons hoofd. Bij stress of verwarring raken we die kwijt. Je kunt hem op zo’n moment terugvinden als je hem je voorstelt als iemand die naast je wandelt. Een milde vrouw of man. Die je helpt en je aanspoort.

• Ben je vaak te kritisch op jezelf en heb je last van onzekerheid in je werk of over je werk? Maak eens kennis met je innerlijke vriend. Iemand die jou door en door kent, die je onvoorwaardelijk steunt en die mild is. Bedenk wat die vriend tegen je zou zeggen op moeilijke momenten. Wat zou hij je adviseren?
• Wandel in de natuur. Doe de basiswandeling. En al wandelend kun je je voorstellen dat je innerlijke vriend met je meeloopt.
• Stel dat je een cadeau zou krijgen van je innerlijke vriend, een object of symbool. Wat zou dat zijn? Evelien kreeg een gouden appel. Voor haar betekende het dat ze goud in handen had, maar dat ze wel moest doorbijten. Wat krijg jij?
• Vraag je je af of je wel op de goede plek zit? Durf te verlangen en fantaseren naar wat je echt zou willen doen, en ga dat eens onderzoeken. Samen met je innerlijke vriend.
• Lees ‘Compassie als sleutel tot geluk’ van Ernst Bohlmeijer en Monique Hulsbergen, een boek dat compassie toegankelijk maakt.

Als je last hebt van onzekerheid wens ik je zachtheid, mildheid en succes.

Wil je reageren op dit artikel, of heb je nog meer goed werkende tips hebt? Laat het me weten in het reactieveld onder dit artikel.

BewarenBewaren

PS: In dit artikel beschreven we een wandelcoach-traject zoals we dat zelf met coachees uitvoeren in ons programma ‘Ontdek je Talent’. Klik hier als je daar meer over wilt weten.

BewarenBewaren