Alles mag! De basiswandeling

Dit is deel 2 uit de serie van 8 blogs waarin Lotty het wandelcoachprogramma volgt en haar zoektocht beschrijft op weg naar werk dat haar gelukkig maakt. Hier lees je deel 1. 

Alles mag!

Ik heb een hond waar ik dagelijks mee moet wandelen.

Moet ja.

Na dertien jaar vier keer per dag lopen, is de lol er wel een beetje af. Het beestje is oud, sjokt en staat stil bij elke stoeptegel. Maar als voorbereiding op het wandelcoachtraject moet ik de natuur in. Weg uit de bebouwde kom.

Ik besluit ’s morgens al vroeg te gaan. Ik zorg dat mijn zoontje zijn ontbijt heeft en zijn tas staat klaar. Om half 8 vertrek ik naar het bos. Ik heb geluk: het is een stralende koude ochtend. Maar voor het eerst sinds lange tijd schijnt de met zon. Het licht schittert in het water en werpt lange schaduwen op de grond.

Het voelt als een luxe, een cadeautje voor mezelf. Even uit de sleur van het ochtendritueel!

De eerste wandelopdracht is leuk. Fantaseren over wat ik zou willen als álles mogelijk is. Ik doe de basiswandeling. Ik voel mijn lichaam zich stap voor stap ontspannen en steeds meer ontdek ik de natuur. Fris.

Maar hé, wat is dat?

Mijn gedachten gaan steeds richting problemen die opgelost moeten worden. Obstakels die uit de weg moeten worden geruimd. Dingen die ik anders moet doen. Die beter kunnen…

Dat kan de bedoeling niet zijn.

Ik begin overnieuw. Alles mag. Alles mag.

Ik wil uit de sleur van thuis werken en thuis zorgen, niemand zien en overal alleen verantwoordelijk voor zijn.

Ik zie in de verte een konijn lopen, over het pad het bos in. Mijn hond ziet het ook en trekt een sprintje. Ik voel ook de energie.

Dan denk ik aan het co-ouderschap dat we een jaar hebben gehad voordat mijn ex niet meer voor ons kind kon zorgen.

Ik zucht. Co-ouderschap. Dat was the best of both worlds! Geen getouwtrek, geen spagaat. De ene helft van de week hard werken, desnoods tot laat in de avond. De andere helft van de week alle aandacht en tijd voor huiswerk, clubjes en helpen op school.

Nu probeer ik vaak alle ballen in de lucht te houden. Onder schooltijd kan ik geconcentreerd werken maar tussen de middag sta ik weer boterhammen te smeren. ’s Middags plan ik niet te ingewikkeld werk want dan kan er van alles gebeuren: vriendjes over de vloer, ruzie en ander kinderleed.

Co-ouderschap. Dát wil ik wel weer!

Ik herinner me dat ik in die tijd veel vaker de deur uitging. Eten bij een vriendin. Slapen bij mijn vriend. Een training of cursus. Dansen.

Dansen!

Wat danste ik vroeger veel en graag. Ook gewoon thuis, als uitlaatklep. De energie, het positieve en blije gevoel. Het lekker-in-mijn-vel-gevoel.

Lekker in mijn vel. Nog zo’n puntje.

Ik wil weer slank zijn, zoals toen. Er zijn vijftien, ja vijftien (!) kilo’s aangegroeid sinds ik zittend werk doe en gestopt ben met roken. Ik ben niet blij als ik in de spiegel kijk.

Ik wil dat alles me weer past.

Ik denk aan de lichaamsgerichte trainingen (ELW) die ik voorheen deed. Een soepel lichaam, met beide benen op de grond. De ademhalingsoefeningen die ik deed waardoor ik steeds terug kon naar mezelf.

Ik voel me rustig ademen. Het is letterlijk een verademing om buiten de zijn.

Ik wil van mijn stoel af!

Vorige week was ik op een informatieavond voor trainingen voor mijn zoontje: Rots en Water trainingen. De ouders moesten zelf de oefeningen doen en ondergaan. Ze hadden veel raakvlakken met wat ik voorheen deed. Ik verliet de informatieavond met een goed gevoel. Blij!

Thuis op internet meer informatie hierover opgezocht. Er zijn driedaagse trainingen om zelf trainer te worden… Nu ik er weer aan denk voel ik mijn hart een sprongetje maken. ‘Die ga ik doen!’ hoor ik mezelf hardop zeggen. Ik lach voluit.

Waarom niet? Alles mag

Ik hoef niet alleen in mijn werk te investeren. Alleen workshops te volgen waar ik beter door ga schrijven. Ik moet juist van die stoel af!

Ik realiseer me ineens hoe vreemd het is dat ik als copywriter/columnist bijna de deur niet uitga. Ik haal alles uit mezelf. Ik word nauwelijks gevoed door mijn omgeving want veel verder dan een avondje film, een dagje sauna en de supermarkt kom ik tegenwoordig niet.

Saai. Sleur. Verveling. Voorspelbaar. Deze woorden blijven de hele wandeling terugkomen.

Ongewild ben ik in een ritme terecht gekomen waar weinig ruimte voor verrassingen is. Voor alles wat ik doe heb ik oppas nodig. En last but not least draag ik verdriet met me mee.

Verdriet omdat het met mijn zoontje helemaal niet goed gaat. Al een tijdje. De dingen die hij met zijn vader meemaakt zijn niet te bevatten voor een kind van tien jaar. En ik vang die klappen op. Ik heb dagelijks te maken met een kind dat een negatieve kijk op de wereld heeft en mij het liefst helemaal voor zichzelf heeft. Steeds vaker komt het voor dat ik zó blij ben als hij eindelijk in bed ligt of eindelijk eens bij een vriendje gaat spelen.

Ik vind mijn eigen kind de laatste tijd niet leuk. Ik durf het bijna niet te denken, laat staan hardop te zeggen.

Alles mag.

Ik wil dat hij weer gelukkig is. Ik wil dat hij leert positiever te kijken en behulpzamer te zijn. Ik wil dat hij weerbaarder wordt. Als ik naar de auto loop, merk ik dat ik de ontluikende natuur tijdens de basiswandeling in me opgezogen heb.

Ik sluit de basiswandeling af met een gek euforisch gevoel. Euforisch vooral omdat ik denk dat ik de Rots en Water training kan gaan volgen gewoon voor de lol. Ik zal er ook van leren maar dat is niet het belangrijkste.

Blij omdat ik op zo’n vreemd tijdstip naar het bos ben gegaan en toch keurig om 9 uur aan mijn bureau kan zitten.

Blij omdat ik door dit te doen een stukje zorg en sleur uit de weg ben gegaan. Mijn zoon is groot genoeg om zelf naar school te gaan. De helft van de kinderen vertrekt ’s morgens alleen naar school. Ik hoef me niet schuldig te voelen als ik dit voor mezelf doe.

Ik heb besloten weer vaker te gaan dansen. Muziek genoeg. Maar ook een oppas nemen om met mijn lief een nacht te gaan swingen. Ik word al vrolijk bij de gedachte.

Het co-ouderschap lijkt onmogelijk. Ik heb wél al iets in werking gezet waardoor ik weer met mijn ex ga praten. Samen met iemand van Jeugdzorg als scheidsrechter en uitsluitend om te bespreken wat goed is voor ons kind. Ik heb er geen hoge verwachtingen van maar het is voor het eerst dat er iemand bij is. Ik sta er niet alleen voor.

Het weekend na mijn eerste heerlijke voorbereidende wandeling regel ik zomaar iets in mijn voordeel. Normaal breng ik zondagochtend om half 9 mijn zoontje eerst naar zijn sportclub. Daarna ophalen, eerst naar huis en dan op de fiets naar zijn vader. Om half 12 begint dan mijn vrije dag als ik er al een hele ochtend taxiën op heb zitten.

Nu heb ik de vader gevraagd om zijn zoon bij de club op te halen. Om 9 uur kroop ik dus lekker terug in bed bij mijn liefje en daarna gezellig ontbijten met zijn kinderen erbij.

Ik genoot! Wat een zorgeloos begin van de dag. Voortaan begin ik elke wandeling met de basiswandeling.

Lotty

Lees volgende week hoe Lotty verder wandelt in haar zoektocht naar geluk in haar werk.

Hilde Backus

© Het Coach Bureau