Hilde stelt de wondervraag.

Dit is deel 4 uit de serie van 8 blogs waarin Lotty het wandelcoachprogramma ‘Ontdek je talent en wie je bent’ volgt en haar zoektocht beschrijft op weg naar werk dat haar gelukkig maakt. Wat ging vooraf?

Deel 1 Ik wil niet mijn hele leven borden rond brengen

Deel 2 Alles mag!

Deel 3 Alles Anders

Lees vandaag:

Hij voelt zich begrepen en opgelucht. Ik ook.

Als ik naar Amelisweerd rijd, neem ik met elke kilometer die ik wegrijd een beetje afstand van de thuissituatie. De zorgen om mijn zoontje laat ik steeds meer achter me. Nu gaat het om mij.

We wandelen. We praten, we genieten van de mooie omgeving. Ik kijk voor me zodat ik me beter kan concentreren op wat ik zeg.

Dan is het zover. Hilde stelt me de Wondervraag. Ze neemt me mee, begeleidt me op mijn eigen perfecte dag. Als ze voorstelt dit te gaan doen realiseer me dat ik er totaal geen beeld bij heb.

Tot mijn verbazing zit ik meteen duidelijk in het wonder. Ik word wakker. Alleen. De zon is al op en ik blijf niet lang liggen. Ga naar buiten. Met hond? Ja, die is erbij. Toch wel. Onder leiding van Hilde leg ik het traject langs mijn droomdag af. Soms weet ik niet hoe ik verder moet en dan stelt ze me een vraag die me verder helpt.

Ik ga wandelen aan het strand. Daarna stap ik in een Jeep en rij naar het huis van mijn zus. Dat is nu mijn huis. Als ik op het zonnige terrasje aan de voorkant van het huis ga zitten met koffie, komt een man aan lopen. Het is de man die de Rots en Water trainingen geeft. Hij schuift aan en we praten. Hij legt me dingen uit. Het gaat over patiënten, iets psychologisch en ik maak aantekeningen. Het is ontspannen.

Daarna ga ik aan de slag. Ik heb een werkkamer in het grote, open en lichte huis. Ik verwerk de aantekeningen tot een artikel. Langzaam wordt helder dat ik artikelen schrijf voor een psycholoog of andere hulpverlener. Ik vind de materie interessant. Ik ben geboeid. Het geeft me een beter gevoel dan het schrijven van commerciële webteksten.

Als ik daarmee klaar ben heb ik tijd voor mezelf en ga schilderen. Tijdens het schilderen bedenk ik een column. Aan het eind van de middag heb ik nog een uurtje of twee om mijn column te schrijven. Ik verkneukel me tijdens het schrijven, heb echt plezier. Voorpret!

Dan komt lief thuis. We eten samen. En ’s avonds gaan we naar de film. Onze kinderen zijn er ook. Ze hebben lol. Ik zie mijn zoon lachen en stoeien in mijn fantasie.

Dan begin ik midden op een laan in het bos te huilen. Dit lijkt zo ver weg!

Hilde laat me even. Het is duidelijk dat zij mij geen huilebalk vindt.

Ze stopt tussen twee bomen. ‘Waar sta je nu in je leven, op een schaal van 1 tot 10?’ vraagt ze me. De ene boom staat voor 1, de andere voor 10, het wonder. Met rode ogen van het huilen ga ik bij vier staan.

‘Weer een reden om te huilen. Als ik eenmaal begin…Ik ben teleurgesteld dat ik mijn leven maar een 4 geef!’

Hilde lijkt niet onder de indruk. Integendeel. Zij is geïnteresseerd wat maakt dat het al een 4 is. Ik haal diep adem en glimlach. Zo kan het dus ook.

We kijken hoe het is op een 5 en welk stapje me dichterbij een 5 zou brengen. Ze laat me kleine stapjes bedenken die ik nu al kan nemen. Zo komen de fantasie van de wondervraag en werkelijkheid langzaam dichter bij elkaar.

1. Ik wil ongestoord kunnen werken. Niet meer thuis werken zodat ik geen ‘last’ meer heb van de aanwezigheid van mijn zoontje. Ik zou mijn ‘kantoor’ kunnen verruilen met mijn ‘atelier’ dat ik nu bij mijn lief thuis heb. De schildersspullen hierheen, mijn kantoor daarheen.
2. Ik neem tijd om producten uit te werken die ik richt op psychologen, hulpverleners etc. Voor leuke stukjes. Er zijn genoeg trainers, coaches en hulpverleners die veel te vertellen hebben maar niet kunnen schrijven.
3. Omdat ik zo weg ben van dansen dans ik voortaan elke dag in de keuken.
4. Ik besluit elke dag te wandelen want actief zijn in de natuur werkt wonderbaarlijk goed voor me.
5. Ik wil mijn eigen columns schrijven. Dit was de oorspronkelijke reden om het schrijfwerk in te gaan!

Ik ga heel opgelucht en vrolijk naar huis en denk in de auto nog verder na over de wondervraag. Ik heb zin in mijn dingen.

Die week krijgt mijn zoontje de hulp waar we al een poosje op wachten. Zijn eerste training betekent een ommekeer! Hij voelt zich begrepen en opgelucht. Ik ook.

Ik krijg weer energie en zin om voor mezelf te schrijven. Laat ik nou toevallig minder werk hebben… alle tijd dus om me te richten op mijn eigen bedrijf en de producten te ontwikkelen voor psychologen en hulpverleners. Heerlijk.

Vanuit mijn eigen werkkamer, in mijn eigen huis. Toch wel. Want ik merk dat mijn zoontje minder aandacht vraagt nu het een beetje beter met hem gaat. Thuiswerken vind ik óók heel erg fijn. Vaak schuif ik om half negen al aan, doe ik een wasje tussendoor en heb ik ook privézaken altijd bij de hand.

Werk en privé zijn dus ook met elkaar verweven op een positieve manier.

Ik twijfel nog steeds of ik de Rots en Water training zal doen. Is het niet een bevlieging? Kan ik het wel betalen met de zomervakantie voor de deur waarin de opdrachten altijd teruglopen?

Ik dans en vrolijk realiseer ik me dat ik al aardig op weg ben met de stappen die ik bedacht tussen de 2 bomen op de prachtige laan in Amelisweerd.

Lotty

Lees volgende week hoe Lotty verder wandelt in haar zoektocht naar geluk in haar werk in ‘Donkere wolken trekken weg’.

Wil je meer belevenissen lezen van Lotty? Kijk op www.lottyrothuizen.nl.

Je reactie op het blog van Lotty is welkom op ons weblog.

Hartelijke groet,

Hilde Backus
© Het Coach Bureau