Wandelcoach Dorothé: Schaamte is een lastige emotie

Dorothé: Mensen denken altijd bij mij: ja, bij jou gaat het allemaal zo gemakkelijk. Maar dat is niet zo. Ik weet heel goed hoe schaamte voelt. Maar ik doe er niet meer aan.

Dorothé is een struise, actieve West-Friese Wandelcoach. Zij volgde de Wandelcoach Opleiding en startte voortvarend haar wandelcoach bedrijf. Zij is zus van een verstandelijk gehandicapte broer en moeder van 2 zoons waarvan een verstandelijk gehandicapt. Dat beïnvloedde de keuzes in haar leven. En ook in haar Wandelcoach Bedrijf.

Dorothé Boots

Dorothé:

Al vanaf klein meisje wilde ik mensen helpen maar studeren in de juiste richting kwam er niet van. Het woord coach bestond ook nog niet. Een paar jaar geleden werd mijn wens concreet en fluitend volgde ik de opleiding tot Lifecoach. Toevallig las ik toen over de Wandelcoach Opleiding en meteen wist ik dat ik dat wilde. Ik houd van buiten zijn en buiten sporten en ik zag mezelf heel goed buiten coachen. 100 keer beter dan binnen.

Info-ochtend Wandelcoach Opleiding

De informatieochtend over de Wandelcoach Opleiding was een openbaring. Ik luisterde intensief en zoog alles op. Hilde vertelde over het Wandelcoach beroep en over de 7 voorwaarden voor een goedlopend bedrijf. Mijn plan ontrolde zich daar al in mijn hoofd. Ik zou broers- en zussenmiddagen organiseren voor kinderen die een verstandelijk gehandicapte broer of zus hebben. Ik kende de situatie van thuis. Hoewel het gewoon voor me was, en ik er niet moeilijk over wil doen, ging er veel aandacht naar mijn broer. Mijn ouders accepteerde hem niet volledig zoals het werkelijk was. Als kind vond ik dat best vreemd. Ik sprong voor hem in de bres. Ik was een kind wat zich wel redde. Nog.

Eigen kind

Toen bleek mijn eerste zoon ook verstandelijk gehandicapt. Ik schrok. Mijn man ook. Maar weet je, juist omdat mijn broer gehandicapt was, had ik al heel snel: het is zoals het is. Mijn man had dat ook, daar bewonder ik hem nog steeds om. Het is niet gemakkelijk, het gaat niet vanzelf en natuurlijk, toen we hoorden wat hij nog allemaal kon gaan mankeren, gaf dat veel onzekerheid. Maar we hebben hem met open armen en in liefde ontvangen.

Dat het soms anders kon zijn ontdekte ik toen mijn zoon 5 was. Hij was op schoolreisje geweest. Met een grote groep ouders stonden we te wachten op de schoolbus. Iedereen was ouder van een gehandicapt kind. Het wachten duurde lang. Ik keek naar ze. Ik zag vermoeide, zorgelijk gezichten. Zouden ze zichzelf vergeten? Wegcijferen? Ik kan het natuurlijk niet algemeen maken, bijna alle ouders van jonge kinderen zijn moe, maar het viel me gewoon op. Ik hoorde een moeder zeggen: waar heb ik het aan verdiend? Waarom ik? Soms voelen ouders zich falen.

Schaamte

Schaamte ken ik ook. Op visite op een verjaardagsfeestje ging mijn zoon ineens vreemde keelklanken uitstoten. Iedereen was stil en keek me aan. Ik schaamde me. Even later plunderde hij de schaaltjes met nootjes. Ik kon wel door de grond zakken. Toch, ik geef er niet aan toe. Het is een heel ingewikkelde emotie: je schaamt je voor je kind en daar schaam je je weer voor.

Proefklant

In de Wandelcoach Opleiding was een moeder mijn proefklant. Zij schaamde zich voor haar gehandicapte zoon, ze had erover nooit op haar werk verteld, ze vroeg geen hulp en ze wilde alles alleen doen. Maar ze trok het niet. Ze vond zichzelf een falende moeder. Met haar dochter had ze plezier in de speeltuin maar met haar zoon niet.

Ze moest van zichzelf allerlei activiteiten met haar zoon doen anders was ze geen goede moeder. Voor haar dochter was het oké, maar ze kwalificeerde zichzelf als gefaald voor haar zoon. Het was een ontzettende worsteling. Ze zat er compleet klem in. Haar relatie leed er ook onder.

Boom van Compassie

Met haar deed ik de wandelcoach oefening De Boom van Compassie. Dat gaf haar ruimte en zachtheid. Ze is veel minder in gevecht en kan de situatie nu steeds meer accepteren zoals die is. Na 4 proefwandelingen hebben we nog 5 wandelingen gemaakt en vorige week hebben we het traject afgerond.

Ze kan nu in de naaktheid staan van een gezin met een gehandicapt kind. Kwetsbaar en stevig. Voor het eerst kan ze toegeven dat haar zoon 24/7 begeleiding nodig heeft en dat de verwachting is dat dit zal blijven. Ze heeft hulp gevraagd. Ze voelt zich vrijer en ze heeft niet meer het idee dat ze iedere woensdag en zaterdag iets leuks met hem moet doen.
Het was ontroerend om haar te begeleiden.

Wandelcoach Opleiding

Ik was verrast door de wandelcoach oefeningen. Ik heb nu een grote keuze en ze werken zo goed. De Toolkit is echt een toegevoegde waarde. Evenals de marketing. Die was effectief en belangrijk en ik heb er hartstikke veel aan gehad. Ik had al vlot mijn website, wandelcoachtrajecten ontworpen en mijn eerste blogs geschreven. Het contact met de groep was ook fijn. We zijn echt betrokken bij elkaar. Nog steeds.

Je eigen ideeën loslaten

Want weet je, dat dacht ik vroeger ook met mijn zoon: mijn jongste zoon heeft zoveel plezier met vriendjes, verjaardagspartijtjes, voetballen enzo, en dat moet mijn oudste zoon allemaal missen. Als ik een spelletje deed met de jongste vond ik het sneu voor de oudste.

Later ontdekte ik dat hij het heerlijk vindt om gewoon er bij te zijn en met zijn eigen speeltjes bij ons te spelen. Het is een hele zoektocht omdat hij het niet kan vertellen. Maar het gaat erom dat je ontdekt wat je kind graag wil doen en dat je dat honoreert. Je moet heel goed kijken en vooral je eigen ideeën loslaten. Daar begeleid ik ouders ook in.

Wandelcoach trajecten voor ouders

Ik heb verschillende wandelcoachtrajecten: ‘De onbeperkte wandeling’ voor ouders die beperkingen ervaren in hun leven met een gehandicapt kind, ‘De broers- en zussenmiddag’ en ‘De rust in je hoofd wandeling’. Mijn slogan is: van een leven met beperkingen naar leven vanuit onbeperkte mogelijkheden.
Er is zo veel mogelijk!

Dorothé Boots